Εδώ ψηλά σαν κάστρα υψώνονται στο φως
κορμιά που δε ληγούν στην καταιγίδα!
Οι δήμιοι εδώ ας χάσουν κάθε ελπίδα,
είναι χαράκωμα που δεν πατά ο εχθρός!
Μονάχα ο θάνατος να βγάλει από τ' αμπρί
εμάς της λευτεριάς τους μονομάχους!
Ροδίζει στης Μακρόνησος στους βράχους
του ανθρώπου η νίκη φωτοστεφάνωτη, λαμπρή!
Το 16ο αντιιμπεριαλιστικό διήμερο της ΚΝΕ θα διεξαχθεί φέτος στις 6-7-8 Ιούλη στο Λαύριο και τη Μακρόνησο.
Η Μακρόνησος είναι ένας ιστορικός τόπος όχι μόνο για τους κομμουνιστές, που πότισαν με το αίμα τους το άνυδρο και ξερό αυτό νησί, αλλά και για όλη την ανθρωπότητα. Από το Μάη του 1947 ορίστηκε σαν τόπος μαζικού εκβιασμού συνειδήσεων. Ήταν ένας από τους βασικότερους τόπους ταξικής σύγκρουσης καθώς πάνω από εκατό χιλιάδες κομμουνιστές αντιμετώπισαν στο χώμα της τα πιο φρικιαστικά και νοσηρά βασανιστήρια που μπορεί να γεννήσει ο ανθρώπινος νους. Στην αρχή σαν "επιμορφωτικό-αναμορφωτικό" ίδρυμα για οπλίτες και αργότερα σαν τόπος εξορίας κομμουνιστές και άλλους ΕΑΜίτες, μαζί τους γυναίκες και παιδιά. Με την ήτα του Δημοκρατικού Στρατού τον Αύγουστο το 1949 το μακρονησιώτικο κολαστήριο ανακηρύχθηκε σε επίσημο κρατικό θεσμό, ο οποίος αποσκοπούσε στην "αναμόρφωση" των πολιτών που είχαν "προσβληθεί από το κομμουνιστικό μίασμα¨.
Η Μακρόνησος λειτούργησε μέχρι το 1953. Οι διάφορες ¨κεντρώες¨ή ¨δεξιές¨ κυβερνήσεις όργάνωσαν το γκρέμισμα των κτιρίων και την καταστροφή όλων των άλλων έργων πάνω στο νησί. Ήθελαν να σβήσουν κάθε σημάδι για το κολαστήριο εκείνο.
Η Μακρόνησος των 15 τετραγωνικών χιλιομέτρων αποτέλεσε ένα από τα πιο θεμελιακά στοιχεία, που όριζαν το περιεχόμενο τηνς νεοελληνικής Ιστορίας. Δεν μπορούσε να λησμονηθεί στο όνομα καμιάς "συμφιλίωσης" και προσπάθειας της ιστορικής μνήμης. Από αυτό το μαρτυρικό νησί προβάλλει η μεγάλη σημασία της ολόπλευρης αφοσίωσης στους σκοπούς της ταξική πάλης, το δικαίωμα κάθε λαού να είναι αφεντικό στον τόπο του, να επιλέγει το δρόμο της κοινωνικής εξέλιξης. Η Μακρόνησος διδάσκει την αξία και τη σημασία του ηρωισμού σε συνθήκες που απαιτούν την υπέρβαση και την αγνόηση του ίδιου του φόβου του θανάτου.
Με λίγα λόγια:
"Δεν είμαστε ιδεαλιστές , να μένουμε ικανοποιημένοι με την παρακαταθήκη ιδεών και αξιών που μεταβιβάζονται στις νεότερες γενιές, διατηρούνται στο υπόστρωμα της συνείδησης του λαού για να ξανανθίσουν μαζικά σε καλύτερες στιγμές και ευνοϊκές συνθήκες.
Δε φτάνει η υπεροχή των ιδεών από μόνη της, αν αυτή δε μετατραπεί σε μια τεράστια υλική δύναμη, ικανή να νικήσει σε όλα τα πεδία οτυ αγώνα ως το κορυφαίο, το πεδίο της εξουσίας"
(Αλέκα Παπαρήγα, πρόλογος του πρώτου τόμου "ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ ιστορικός τόπος")
Η Μακρόνησος είναι ένας ιστορικός τόπος όχι μόνο για τους κομμουνιστές, που πότισαν με το αίμα τους το άνυδρο και ξερό αυτό νησί, αλλά και για όλη την ανθρωπότητα. Από το Μάη του 1947 ορίστηκε σαν τόπος μαζικού εκβιασμού συνειδήσεων. Ήταν ένας από τους βασικότερους τόπους ταξικής σύγκρουσης καθώς πάνω από εκατό χιλιάδες κομμουνιστές αντιμετώπισαν στο χώμα της τα πιο φρικιαστικά και νοσηρά βασανιστήρια που μπορεί να γεννήσει ο ανθρώπινος νους. Στην αρχή σαν "επιμορφωτικό-αναμορφωτικό" ίδρυμα για οπλίτες και αργότερα σαν τόπος εξορίας κομμουνιστές και άλλους ΕΑΜίτες, μαζί τους γυναίκες και παιδιά. Με την ήτα του Δημοκρατικού Στρατού τον Αύγουστο το 1949 το μακρονησιώτικο κολαστήριο ανακηρύχθηκε σε επίσημο κρατικό θεσμό, ο οποίος αποσκοπούσε στην "αναμόρφωση" των πολιτών που είχαν "προσβληθεί από το κομμουνιστικό μίασμα¨.
Η Μακρόνησος λειτούργησε μέχρι το 1953. Οι διάφορες ¨κεντρώες¨ή ¨δεξιές¨ κυβερνήσεις όργάνωσαν το γκρέμισμα των κτιρίων και την καταστροφή όλων των άλλων έργων πάνω στο νησί. Ήθελαν να σβήσουν κάθε σημάδι για το κολαστήριο εκείνο.
Η Μακρόνησος των 15 τετραγωνικών χιλιομέτρων αποτέλεσε ένα από τα πιο θεμελιακά στοιχεία, που όριζαν το περιεχόμενο τηνς νεοελληνικής Ιστορίας. Δεν μπορούσε να λησμονηθεί στο όνομα καμιάς "συμφιλίωσης" και προσπάθειας της ιστορικής μνήμης. Από αυτό το μαρτυρικό νησί προβάλλει η μεγάλη σημασία της ολόπλευρης αφοσίωσης στους σκοπούς της ταξική πάλης, το δικαίωμα κάθε λαού να είναι αφεντικό στον τόπο του, να επιλέγει το δρόμο της κοινωνικής εξέλιξης. Η Μακρόνησος διδάσκει την αξία και τη σημασία του ηρωισμού σε συνθήκες που απαιτούν την υπέρβαση και την αγνόηση του ίδιου του φόβου του θανάτου.
Με λίγα λόγια:
"Δεν είμαστε ιδεαλιστές , να μένουμε ικανοποιημένοι με την παρακαταθήκη ιδεών και αξιών που μεταβιβάζονται στις νεότερες γενιές, διατηρούνται στο υπόστρωμα της συνείδησης του λαού για να ξανανθίσουν μαζικά σε καλύτερες στιγμές και ευνοϊκές συνθήκες.
Δε φτάνει η υπεροχή των ιδεών από μόνη της, αν αυτή δε μετατραπεί σε μια τεράστια υλική δύναμη, ικανή να νικήσει σε όλα τα πεδία οτυ αγώνα ως το κορυφαίο, το πεδίο της εξουσίας"
(Αλέκα Παπαρήγα, πρόλογος του πρώτου τόμου "ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ ιστορικός τόπος")
